Met een hand vol wriemelende wormen rent mijn kleuter, gierend van het lachen, achter haar neefjes aan, die niet weten hoe snel ze naar binnen moeten vluchten. Liever wormloos en warm binnen dan het risico op zo’n bungelend glibberbeest voor je gezicht als je net met je ijsje in de zon zit.

Geen zorgen, de rust keerde terug. Neefjes op een tuinstoel aan het ijs, wormen in hun hotel aan de appelschillen.

Mijn vijfjarige dochter probeerde het haar grote neven die middag nog een paar keer vriendelijk, doch tevergeefs, uit te leggen. Ze zijn echt niet gevaarlijk hoor, die wormen, wil je er eentje vasthouden, een kleintje dan?

Het zijn een soort huisdieren, die wormen in ons wormenhotel. Zo stelt de dochter ze ook voor aan bezoek, we hebben twee kippen en een paar honderd wormen. Die wormen leiden een zorgeloos bestaan in hun vijfsterren all inclusive hotel. Vossen, mollen en vogels blijven op afstand en het lopend buffet wordt om de haverklap aangevuld met nieuwe schillen, koffiedik en dode bladeren. In ruil krijgen wij, de hotelbeheerders, met enige regelmaat een lading verse, voedzame compost.

Geen overbodige luxe op de arme, zanderige grond waar we twee jaar geleden naartoe verhuisden. Na het omzagen en uitgraven van een tiental coniferen bleek de bodem vooral te bestaan uit zand. Geel zand, rood zand en een hoop verdwaalde bakstenen, recept voor een mislukte moestuin. De door gemeentes gratis weggegeven compost die we gretig over onze vorige tuin verspreidden verloor zijn aantrekkingskracht na berichten over de ladingen microplastics die je daar gratis bij krijgt.

Zelf doen dus, en naast de logische composthoop voor de grote bulk aan tuinafval kom je dan al snel uit bij een wormenbak. Vijf stapelbare ringen waar je je schillen, koffiedik en versnipperd karton in doet. Op een volle ring zet je de volgende verdieping van je hotel, de wormen verhuizen vanzelf mee door de gaatjes in de ringen. In de onderste ring vind je op een gegeven moment je compost.

Werkt het? Afgelopen zomer kweekten we aardappels, een veldje met en een veldje zonder wormencompost. Hoewel ik wel weet dat je groenten zo goed worden als je bodem vond ik het resultaat, een factor drie verschil, toch verrassend.

En al zouden die aardappels precies even groot zijn; iedereen met kinderen en een tuin heeft baat bij een wormenhotel vanwege de fijne laagdrempelige kennismaking met kleine beestjes, en met recycling. Wormen houden van wc-rollen, de peuter van scheuren, samen met haar zus bracht ze op vakantie met vertederende zorgzaamheid de wc-rolletjes uit de campingtoiletten mee. Dat we de kofferbak niet volstopten met bananenschillen snapten ze gelukkig wel.

Hoe het verder ging met de angstige neefjes? Hopelijk hielden ze geen scolecifobie over aan deze enerverende middag. We zullen bij het volgende bezoek, voor een iets laagdrempeligere kennismaking met het beestje, voorlezen uit ‘Olle de regenworm’, een vrolijk zoekboek over de worm Olle en zijn familie. De wormen die stiekem bij egels drinken en helikopterpetjes dragen worden afgewisseld met serieuzere informatie. Over mollen die wormen eten, last hebben van een betegelde tuin en hun tiende verjaardag kunnen halen.

Bij gebrek aan natuurlijk vijanden zorgen dezelfde wormen dus nog steeds voor compost als de dan volop puberende dochter ernaast met vrienden aan het chillen is. We zullen zien of ze er dan nog iets van wil weten, de basis is in elk geval gelegd; wormen zijn lief en schillen waardevol!

Voel je de lentekriebel al en wil je ook aan de slag? Bestel dan snel je balkonton! Met zacht weer zijn je nieuwe huisdieren buiten, enigszins beschut, erg gelukkig. Met onverwachte woeste voorjaarsvrieskou maakt een hoekje binnen ze blij.

Succes en veel plezier!

*Dit blog heb ik geschreven in samenwerking met Ireen Laarakker van balkonton