Grote gebeurtenissen in het verschiet hier, de oudste dochter gaat over een paar maanden naar de kleuterschool. Het ene moment is dat spannend en toch nog ver weg, het andere moment kijkt ze reikhalzend uit naar haar vierde verjaardag.
Zelf naar school lopen, dat hoort in haar ogen bij echt groot zijn, de eerste keer mogen we haar nog wel brengen, daarna weet ze de weg wel zegt ze. Met de school een straat verderop zal dat inderdaad wel lukken. En als dat goed gaat lonkt natuurlijk op een gegeven moment de grote buitenwereld, zelf met de trein en bus naar oma, dat is een machtig mooie belevenis.
Totdat ze daaraan toe is lezen we erover, in Met de bus van de Canadese Marianne Dubuc. Zouden ze in Canada relaxter zijn in kinderen zonder toezicht uitstapjes laten maken, of is het boek wellicht een subtiele kritiek op de Amerikaanse samenleving waarin ouders die hun kind alleen van het park naar huis laten lopen worden aangeklaagd?
Voor de fijne leesbaarheid van het boek doet dat er gelukkig niet toe. Marianne haar tekenstijl wordt door Bas Maliepaard als zachtaardig omschreven. Een treffende omschrijving. Het zijn lieve tekeningen van een fijne wereld, waarin het jasje tegen de kou wordt uitgetrokken zodra mama uit het zich verdwenen is, en tongen worden uitgestoken naar een sluwe zakkenroller. De boeken die door kinderen zelf uit de kast worden getrokken, dat zijn de beste, en daar is dit er één van.